I read a kavita today at the अमृत महोत्सव function of अखिल भारतीय कोंकणी परिशद. It reflects what I am going through these days.
विसरप
फालें जाले, जागि जालि
उटावनु किति करचे आसा?
मंच्यार पॊणु चिंतन केलें
उटावनु हांव किति करचें?
हाथान पायान शिकलें कयरें
आमि नेणतॆंचि करनु वताय
किति करचे? उडगास यॆना
मन मिझे सोदून भोवंता
करका जालॆलें मनांत यॆना
तॆं सग विसॊरनु वत्ता
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें.
अश्शिं वर्ष दंटवून गेलि
जीविताचि सांझ जालि
विसरप व्हॊड कयरें न्हय
वर्ष प्रायॆर जवंचे नवॆं
पूतान म्हळे ’वचा देवळांतु’
माकाय दिसले ’चांग कायरें’
खंचो पुता मासु यॊ
खंचे परबॆ दीसु यॊ
मासु इतॆं, नक्षत्र इतॆं
तीथि इतॆं, मनांत यॆना
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
माळाय कॆळॆंय पोळेरांत काळॆं
दॆवाक आठॊवन देवळांत गेलिं
मनां थाकून प्रार्थन कॆलि
सर्व ताजॆर अर्पण केल्लें
मन मिझे लॊवु जालें
दॆह मिझे सडळ जालें
मनांतूले कष्ट विसरलिं
नष्ट विसरलिं, सग विसरलिं
इष्ट साध्याक प्रार्थन कॊरनु
घंटे भितॆर वापस आयलिं
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
नाति पॆपर घॆवनु आयलि
’सुडोकु करयां वोळ्ळम्मा’
हांव सोदीता कन्नडक
भितॆर भायर उंचार खल्लाक
नाति हसता चॊवनु दोळ्याक
बॊट दाखयता कन्नडकाक
किति जालें? ऊडगास जायना
इति खतंय, मत्यांत वरना
सांगिल आयकिल मनांत राबना
तॆं तवळीचि विसरनु वत्ता
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
सून चाय दवॊरनु गेलि
ती बेसुन शॆळि जल्लि
चाय दुशॆर हूनि करका
माका पिवंचाक हूनि जावंका
बूक वाचूक हांव कळ्यार
मस्त फंता वाचून वत्ता
इति वाचून राबयलें हांवॆ?
दुशॆर तॆंचि वाचूनू वत्ता.
खंतय भितरि वाचिलें हांवे
मिझे मनांत उडगासु यॆना
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
सांझ जालि, एक पळ्ळिं
नेणतॆंचि एक झम्मून गेलिं
नणीयांत वोचून दांत घसले
भायर राबून नाति हसता
इति दुम्मा हासता तूं
वोळ्ळम्म यॊ राम राम म्हॊणया
राति दीसु मनांत जायना
सांझ फल्लें उडगास यॆना
आठॊवन मिझे मनांत दुकता
जीवित पूर्ण अणभव करता
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
दीस मास धावनु वत्ताय
आमि तंतु मॆळनु वत्ताय
अश्शिं वर्षां अणभव मिझें
मनांत पॊणु घूवनु यॆता
जालॆले, जवंचे, जवंचाक वचें
मनांत मिझे यॆवनूचि आसा
मनांत राबूक जागो नातिलें
तॆं सग व्हॊळनु वत्ता
किति करचें? कळना माका
आयुष्या बळ कोणाक कळता?
मन मिझे ताटर जालें
दॆहा बळ थेंबॆवनु गेलें
मनां दिसलें सांगले हांवे
चड ऊणे माका कळना
मुखार बेसले भवंडान सग
मिगॆलें विसरप अयकीलें नवॆं
सम दिसचे काडाय
न्हय जालॆलें सॊडाय
